Lokantada çalışan bir çocuğun anısı:
-Oğlum git Oben Konfeksiyondan boşları al gel (servise gitmiş olan yemek tabakları. O zamanlar plastik tabaklar pek yaygın değil)
-Tamam usta
Çocuk gider tüm saflığıyla işindeki ilk gününde. Dükkanın yerini de bilmiyordur ve "konfeksiyon" kelimesi aklında "nakliyat" olarak kalır nedense. Belki de böyle bir anıyı hep hatırlamsı içindir :)
-Abi buralarda Oben Nakliyat olacakmış nerede?
-Oben mi, Orhan Nakliyat olmasın
-Olabilir tabi (yanlış duymuş olabileceğini düşünür)
-Bak karşıdaki kahvededir oraya bak.
Kahveye gider Orhan Nakliyatın sahibi Orhan beyi bulur:
-Abi Gönül Pide Salonundan geliyorum, boşlar varmış
-Borç mu?
Çocuk bunu da yanlış duyabileceğini düşünerek:
-Evet borç
-Tamam ben ustanla konuşurum.
İşin garip tarafı Orhan Bey lokanta patronun köylüsü ve gerçekten borcu varmış...
Hatırladıkça gülüyorum :))
10 yorum:
:)))
ona sebep olmuş:)
boşlar ne oldu acaba:)
:)) gülümsedim iyi geldi... Sanırım sizin bir anınız bu değil mi :) Ama çok güzel :)
Boşlar ne oldu hatırlamıyorum ama Orhan Bey'in lokantaya gelip patronla konuştuğunu hatırlıyorum. Yaşadığım bir olay ve sene 1992 yer:izmir
Hah hahah çok hoş olmuş :))
Ne hoş bir anı. Tüm çocukluk anıları gibi gülümseten.:)
Çok hoş bir tevâfuk ve yanlış anlamalar silsilesi.Güzeldi :))
Çok hoş bir anı.
Tabi boşları sormayacağım. Patron borcu alınca boşları unutmuştur.
Gerçek bir anı ve fıkra tadında. Gülümsettiniz beni
Sevgiler...
Gerçetken çok hoş bi anı olmuş:))
Bu kadar da olmaz dedirtecek cinsten...
Paylaştığınız için teşekkürler.
Bu arada ben de yeni blogcuyum..
Yorum Gönder